Mothers Day

"Doen jullie wel voorzichtig? Goed op elkaar en op jullie spullen passen!" Van twee kanten stroomde woensdag avond de berichtjes al binnen. Twee moeders die het volgens mij maar niks vonden dat we op een scooter zouden gaan rijden, om nog maar over de nachttrein te zwijgen. `S ochtends worden we gewekt door het volgende berichtje, van een van de vaders dit maal, of we wel goed op de verzekering letten. Tja verschil tussen moeders en vaders...
Het scooter rijden gaat echter niet door. Hier in Thailand hebben ze vele vreemde gewoontes en tradities en een daarvan is dat het 12 augustus moederdag is, in plaats van de derde zondag van mei. De geliefde koningin is dan namelijk jarig. Bovendien is dat voor iedereen een vrije dag. Laten we ons nou net 11 augustus is de koninklijke badplaats bevinden, die helemaal vol lijkt te stromen. Het gezicht van het meisje bij het hostel betrekt wanneer ze hoort dat we allebei nog nooit op een scooter, laat staan motor (die staat voor ons klaar) hebben gereden. Ze raad ons aan om er maar gewoon een stranddagje van te maken, aangezien het verkeer nog drukker is dan normaal. Wijs dat we zijn, volgen we haar advies op. Na een bezoek aan de shopping mal en het eten van een hamburger (daar krijg je na zoveel Thaise maaltijden toch wel trek in) gaan we naar het prachtige strand. Aangezien onze trein pas om 23:30 vertrekt, kunnen we nog prima een bezoekje brengen aan de night market. Hoewel het hier gister nog gezellig druk was, schuifelen we nu voort tussen alle babyblauw dragende Thaiien.
Wanneer we onze backpacks ophalen in het hostel, komen de bezorgde berichtjes weer binnen. "Ja mama, we zullen voorzichtig doen en we laten morgen zodra we wifi hebben wat van ons horen." Gelukkig bedoelen ze het goed:)
Toch een beetje op onze hoede, lopen we richting het station.
Daar zien we de eerste trein binnen komen: stampvol. Gelukkig hoeven wij die nog niet te nemen. De laatste trein zal vast wat minder druk zijn. "Gelukkig hebben we plaatsen, ik ga echt niet 7 uur staan," zegt Melvin bij het zien van de volgende trein. "We zullen waarschijnlijk wel mensen van onze plek moeten wegsturen." "Zolang het geen oud mannetje is, want dat is zielig," antwoord hij vastberaden. Om 24:00 komt daar dan eindelijk onze trein. Ik hou mijn hart vast. Een uitgestoken been hier, een verdwaalde tas daar. We weten ons het treinstel binnen te wurmen, stappen over mensen, tassen en lichaamsdelen heen, tot we uiteindelijk bij de goede stoel komen. Het is geen oud mannetje dat daar ligt te slapen...
Een net iets te dikke, goed Engels sprekende, vriendelijke Thaise mevrouw, kijkt ons vragend aan. Achter haar bevindt een jongetje van een jaar of 6 zich in een diepe slaap. We hijsen onze backpacks in het bagagerek en zakken op de grond. Dat wordt dan maar een nachtje doorhalen. De vrouw bedankt ons wel 100 keer en begint te vertellen over Mothers Day, de reden dat het zo druk is in de trein. We kijken elkaar aan. Slapen doen we waarschijnlijk niet, maar veilig voelen we ons wel!

P.s. speciaal een berichtje voor de mama's: we vinden het wel heel lief dat jullie zo bezorgd zijn hoor!