OV in Thailand...

Na een vertraging van ongeveer 3 kwartier, zitten we dan in de trein naar het zuiden, naar de kust. Dan ging het reizen gister toch een stuk soepeler. Terwijl de treinverkopers schreeuwend langslopen met de meest vreemde dingen (de railcatering van de ns is hier niks bij), stoppen we op een perron wat niet vol staat met mensen, maar met apen. Tot grote vreugde van een van ons, klimmen ze niet door de open ramen de trein binnen.
Maar terug naar maandag, toen stond de wekker om 5:00 om om 6:07 met de trein over de dead railway te gaan. `s Ochtends scheen die route het mooiste te zijn. Eerst over the bridge over the river Kwai en vervolgens de prachtige binnenlanden van Thailand in. De hele spoorlijn is in de 2e wereldoorlog aangelegd door krijgsgevangenen en heeft duizenden levens gekost. Als we na 2 uur uitstappen, is het eerst tijd voor koffie. Vervolgens gaan we richting de watervallen, die droog blijken te staan. De omgeving maakt echter een hoop goed en onder een genot van een kopje koffie en een spannend boek, wachten we op de trein terug. (In tegenstelling tot in Nederland, betekend dat hier niet een halfuurtje wachten, maar 3 uur, ze kunnen nog wat van de ns leren.) Op de terugweg snappen we waarom ons werd aangeraden om `s ochtends vroeg te gaan, dan is het een stuk rustiger en de tocht door de opkomst van de zon veel mooier. Terug in het hostel pakken we onze spullen weer in, want de volgende dag is het tijd om door te trekken naar Petchaburi, het dorp van de apen. Zoals gezegd verloopt de reis soepel, eerst met de bus, waarna we vervolgens maar 5 minuten hoeven te wachten op onze trein aansluiting. Al met al kost deze rit ons net geen 100 bath, bijna 3 euro dus. (Hier kan de ns nog wat van leren) Bij het hostel aangekomen, blijken we in een bamboe hutje, op een harde matras op de grond te slapen. Het stikt van de muggen, dus we gaan snel de stad in. De stad is om een heuvel heen gebouwd, waarop drie prachtige tempels staan. Opzoek naar het pad omhoog, wordt onze weg verspert door wel 50 apen. Ze lopen over de weg, klimmen in de elektriciteitskabels en zitten op de reling. Ze zijn werkelijk overal, en absoluut niet bang, ook niet voor de auto's die al toeterend over de weg razen. Na de eerste aanval van een aap op de waterfles en een van ons bij wie het zweet aan alle kanten uitbreekt, besluiten we dat het misschien verstandiger is om een andere tempel te bezoeken.
Daar worden we allebei Boedistisch gezegend en helpen we een Boeda goud te maken. (Melvin: "Nu kom je in je volgende leven terug met minder pukkels")
`s Avonds eten we nog wat op een markt, waar ze tot mijn grote vreugde ook brownies verkopen, om mijn dagelijkse chocolade behoefte te bevredigen. Die mist de boterham met hagelslag bij het ontbijt toch wel. Uiteindelijk kruipen we onder onze klamboe op het harde matras, in de hoop nog een beetje te slapen, maar dat hoort erbij toch?